من وقتى مى‏خواهم مطلبى را از اهل تسنن نقل کنم، شادتر مى‏شوم تا این که شیعه نقل کرده باشد؛ چون از شیعه نقل کنیم، مى‏گویند: از هم مکتب خودتان است، اما دیگرى مطلبى را به نفع ما نقل کند، خیلى با ارزش است. حال دو مورد از آنها درباره آگاهى ائمه علیهم السلام براى شما نقل مى‏کنم.

وجود مبارک امام حسین علیه السلام پیاده و با پاى برهنه، داشتند از مدینه به مکه مى‏رفتند. جاده‏اى که قدیم بین مکه و مدینه بود، اگر کسى با ماشین مى‏رفت، امید نداشت که به مکه برسد. خیلى جاده بدى بود.

من آن جاده را رفته بودم، آن سال‏ها، در آن جاده، دائم حاجى‏ها با احرام کشته مى‏شدند؛ یعنى سالى نبود که جاده کشته ندهد. آن وقت امام حسین علیه السلام با پاى برهنه، در آن گرماى بالاى پنجاه درجه، بیست و پنج سفر از مدینه تا مکه آمدند.

در یکى از این سفرها، پاى حضرت درد گرفت و تا زانو ورم کرد. نتوانستند راه را ادامه بدهند. لذا چادر زدند و امام علیه السلام را زیر خیمه بردند و به حضرت عرض کردند: چند روز طول مى‏کشد، مى‏مانیم. پاى خود را دراز کنید تا ورم و دردش بخوابد و هر وقت خود شما فرمودید، راه بیافتیم.

امام علیه السلام یکى از یاران خود را صدا زدند. در آن بیابانى که اصلًا آب و علف پیدا نمى‏شد، از مدینه تا مکه فقط کوه است، فرمودند: طبق آدرسى که به تو مى‏دهم، پشت فلان تپه مى‏روى، تعداد کمى چادرنشین هستند، مردى از گیاهان خشک و تر این بیابان در ایام بهار دوا درست مى‏کند که براى درد و ورم پا خوب است، ولى نگو که براى چه کسى مى‏خواهى؟ چون اگر اسم مرا ببرى، پول نمى‏گیرد.

محبت ائمه علیهم السلام نسبت به شیعیان‏

چقدر امامان ما مهربان بودند. فرمود: چون این‏ها بیابان‏نشین هستند و نان آنات از همین راه اداره مى‏شود، اگر این دوا را رایگان یا کمتر بدهند، به زندگى آنها لطمه مى‏خورد.

گفت: چشم. آمد و طبق آدرسى که حضرت داده بودند، آن مرد را دید و گفت:

این دوا را دارى آ گفت: آرى، اما بگو براى چه کسى مى‏خواهى؟ گفت: بنا نشد که بپرسى براى چه کسى مى‏خواهى، تو دوا را بده، من هر چه قیمتش هست، نقدى‏ به تو مى‏دهم.

گفت: نه، باید بگویى که براى چه کسى مى‏خواهى؟ گفت: آخر اسم مریض به چه درد تو مى‏خورد؟ ما مریضى داریم که در چادر افتاده و دارد ناله مى‏کند، دوا را بده. گفت: تا نگویى براى چه کسى مى‏خواهى، دوا نمى‏دهم.

بالاخره این بنده خدا با این که حضرت ابى عبدالله علیه السلام فرموده بود نگو، اما گفت. البته نباید مى‏گفت. گفت: والله دوا را براى جگر گوشه زهرا علیها السلام حضرت امام حسین علیه السلام مى‏خواهى؟ به تو نمى‏دهم. خودم مى‏آیم و با دست خودم دوا را به حضرت مى‏دهم. امام حسین علیه السلام آمده تا از منطقه ما رد شود، من به زیارتش نیایم؟

من تا به حال حضرت ابى عبدالله علیه السلام را ندیده‏ام. این چشم من باید به چهره مولایم بخورد که خدا این چشم مرا در قیامت عذاب نکند.

دیدار عرب بیابان‏گرد با امام حسین علیه السلام‏

عرب سیاه، پابرهنه و بیابان گردى بود، اما معرفت داشت. آمد و وارد خیمه حضرت شد. عرض کرد: آقا! این دوا. حضرت فرمود: این هم پول دوا، عرض کرد: تمام دنیا فداى شما، قابل ندارد. یابن رسول الله! از من نخواهید که پول بگیرم.

حضرت فرمودند: نه، ما چیزى را رایگان نمى‏خواهیم. عرض کرد: حال که مى‏خواهید رایگان نباشد، من همسرم درد زایمان دارد، دعا کنید که فرزند و مادرش سالم بمانند. حضرت فرمودند: دعا مى‏کنم. وقتى تو برگردى، فرزندت سالم به دنیا آمده است و بدان: در دفترى که نزد ما هست، اسم فرزند تو جزء شیعیان ما ثبت است.